آدمهاذره ذره محو میشوند.ارام...بیصدا....وتدریجی
همان ادمهایی که هرازگاهی پیغام کوچکی برایت میفرستند،بی هیچ
انتظارجوابی،فقط برای انکه بگویند
هنوزهستی و هنوز برای انهامهم ترینی
همان ادمهایی که روزتولد تو یادشان نمیرود.همانهایی که فراموش
میکنندکه توهرروزخداانهارافراموش کرده ای.همانهایی که برایت
بهترین ارزوهارادارندومیدانند در ارزوهای بزرگ توکوچکترین جایی ندارند...
همان ادمهایی که همین گوشه کنارهاهستندبرای وقتیکه دل توپردردمیشود
وچشمان توپراشک.که ناگهان ازهیچ کجاپیدایشان میشود
دراغوشت میگیرند ومیگذراندغم دنیاراروی شانه هایشان خالی
کنی.همانهایی که لحظه ای پس ازارامشت ،درهیچ کجای دنیای توگم
میشوندوتوهرگز نمیبینی،سینه ی سنگین ازغم دنیاراباخودبه
کجامیبرند....
همان ادمهایی که انقدر دردندیدشان غرق شده ای که نابودشدن
لحظه هایشان راو لحظه لحظه نابودشدنشان رادرکنار خودت نمیبینی
همانهایی که درخاموشی غم انگیزخود،ازصمیم قلب بجای چشمان
تومی گریند،روزی که بفهمی چقدر برای همه چیز دیرشده است.
#نیکی فیروزکوهی
