عاقبت یک جایی...
یک وقتی...
به قول شازده کوچولو :
دلت اهلی یک نفر می شود...
و دلت ؛
برای نوازش هایش تنگ می شود...
تو می مانی و دلتنگی ها...
تو می مانی و قلبی که
لحظه دیدار تندتر می تپد...
سراسیمه می شوی...
بی دست و پا می شوی...
دلواپس می شوی...
دلبسته می شوی...
و محکوم می شوی...
به عشق و عاشق بودن...
عشقی که
حالا شده تمام ذکر و فکرت...!
چقدر خوبه...
کسی باشه...
تا وقتی بهش فکر میکنی..
آنقدر گرم بشی که...
یادت بره اتاقت چقدر سرده...!
امر به معروف نکن معروف من چشمان توست
دینم لبت،فکرم غمت، جانم میان جان توست
هزار کلید هم...
قفل دلتنگی هایم را باز نمی کند ،
وقتی شاه کلید
لبخند تو باشد...!
تو عاشق باش
هــر لحظه از زنـــدگی بـایــد صـرف عشـق شـود،
در این صورت زنـــدگی تبدیـل به عبادت می شود،
و دیگر نیـازی بـه جستجــوی خـداونــد نیست،
زیــرا خداونــد خــود به نــزد کسی خواهد آمـد
که
طعـم عشـق را چشیــــده است…!
در این عمری که میداﻧﻲ
فقط چندی تو مهماﻧﻲ!
به جان و دل
تو عاشق باش…
رفیقان را
مراقب باش…
مراقب باش ﺗﻮ به آﻧﻲ،
دل موری نرنجاﻧﻲ…
که در آخر تو میمانـﻲ و
مشتی خاک که از آﻧﻲ…
دلا یاران سه قسمند گر بدانی.
زبانی اند و نانی اند و جانی.
به نانی نان بده از در برانش.
محبت کن به یاران زبانی.
ولیکن یار جانی را نگه دار.
به پایش جان بده تا میتوانی.
شعاع مهربانیت را
روز به روز زیادتر کن
آنقدر که روزی بتوانی
همه را در آن جای دهی
آن وقت تا خدا فاصله ای نیست…
